تک‌نکته: بلوتوث – قسمت اول

2 سال قبل در: آموزشبدون نظر آیا تا به حال شده که با دیدن یکی از ابزارهایی که به کمک فناوری خلق شده‌اند و ما هر روز از آن‌ها استفاده می‌کنیم، از خودتان بپرسید که اصلا این فناوری چطور طراحی و ساخته شده است؟ در سری مقالات «تک نکته» ما می‌خواهیم به زبان ساده، شما را با انواع و اقسام فناوری‌های روز دنیا آشنا کنیم تا بار دیگر که چنین سوالی برای‌تان پیش آمد جوابش را بدانید. در این قسمت از این سری مقالات به بلوتوث می‌پردازیم. آیا چیزی بدتر از تراکم سیم‌ها در قسمتی از خانه مشاهده کرده‌اید؟ اگر تا حالا برای کامپیوتر و وسایل جانبی آن، یا یک تلویزیون دیجیتال یا دی وی دی پلیر یا بلندتر کردن سیم تلفن ثابت خود با نیم دو جین سیم سر و کله زده باشید می‌دانید که مشکل سیم‌های اضافی چه دردسر عظیمی می‌باشد. آیا بهتر نبود راهی پیدا می‌شد که تمام گجت‌های الکترونیک می‌توانستند بدون استفاده از سیم‌های دست و پا گیر عمل نمایند؟ اینجاست که لزوم وجود سیستم بلوتوث بر همگان آشکار می‌شود. بلوتوث چیست؟ ما بارها از سیستم مکالمه بی‌سیم حتی بدون آنکه متوجه آن باشیم استفاده کرده‌ایم. مثلا دستگاه‌های گیرنده امواج رادیویی و تلویزیونی پرتوهای امواجی که از صدها (یا حتی هزارها) کیلومتر آن‌سوتر ارسال می‌شوند و در فضای باز سیر می‌کنند را دریافت می‌کنند – یا مثلا تلفن‌های بی‌سیم از طریق گوشی‌های‌شان از همین تکنولوژی استفاده می‌نمایند. زمانی که شما از یک اینترنت وای فای استفاده می‌کنید، کامپیوتر شما در حال فرستادن و دریافت کردن جریان یکنواختی از داده‌های اینترنتی می‌باشد، همه این تکنولوژی ارسال/دریافت داده‌ها از طریق سیم‌های مسی انجام نمی‌گیرد بلکه بواسطه امواج نامرئی رادیویی که در هوا سیر می‌کنند اتفاق می‌افتد. سیستم بلوتوث در واقع یک تکنولوژی مشابه با امواج رادیویی می‌باشد اما اساسا بلوتوث برای ارتباط برقرار کردن در فواصل کوتاه (مثلا 10 متر) طراحی شده. معمولا شما ممکن است جهت دانلود کردن عکس‌ها از یک دوربین دیجیتال و انتقال آن به یک پی سی، وصل کردن یک موس بی‌سیم به یک لپ‌تاپ، اتصال یک سیستم هندزفری به گوشی تلفن همراه‌تان و چیزهایی از این قبیل از بلوتوث استفاده نمایید. گجت‌های الکترونیکی که با سیستم بی‌سیم کار می‌کنند بر اساس وجود آنتن‌های رادیویی فرستنده/گیرنده ساخته شده‌اند، بنابراین این گجت‌ها می‌توانند به طور همزمان سیگنال‌های وایرلس را از گجت‌های دیگر با استفاده از بلوتوث دریافت و یا برای آنها ارسال کنند. البته لازم به تذکر است که گجت‌های قدیمی‌تر هم می‌توانند از طریق وصل شدن به مبدل‌هایی مانند قطعات USB یا کارت‌های PCMCIA و غیره از سیستم بلوتوث استفاده نمایند. قدرت استفاده شده جهت انتقال امواج می‌تواند محدوده‌ای که یک گجت مجهز به بلوتوث می‌تواند در آن عمل کند را کنترل نماید. در مجموع در این مورد به خصوص دیوایس‌ها را در سه دسته می‌توان طبقه بندی کرد. دسته اول که پرقدرت‌ترین این نوع دیوایس‌ها را شامل می‌شود قادر به عمل کردن تا فاصله 100 متری می‌باشند. دسته دوم که رایج‌ترین نوع را نیز تشکیل می‌دهند تا 10 متر قادر به عمل کردن می‌باشند. و دسته سوم که ضعیف‌ترین نوع این دیوایس‌ها هستند فقط کمی فراتر از 1 متر قادر به ایحاد ارتباط می‌باشند. عملکرد سیستم بلوتوث چگونه است؟ سیستم بلوتوث گیرنده و فرستنده امواج رادیویی در باندی شامل 79 فرکانس (یک کانال) با تمرکز 2.45  گیگاهرتز می‌باشد. این سیستم علاوه بر گیرنده‌های رادیویی و تلویزیونی در خدمت صنعت و علم و پزشکی نیز می‌باشد. محدوده کوتاه منتقل کننده امواج بلوتوث را می‌توان یکی از نقاط قوت این سیستم برشمرد. گجت‌هایی که با سیستم بلوتوث کار می‌کنند تقریبا می‌توان گفت که از نیروی زیادی استفاده نمی‌کنند و به دلیل برد کوتاه‌شان به صورت تئوریک دارای امنیت بیشتری نسبت به شبکه‌های وایرلس که در محدوده‌هایی با بردهای طولانی‌تری عمل می‌کنند (مثل سیستم وای فای) هستند. دیوایس‌هایی که به سیستم بلوتوث مجهز هستند به صورت اتوماتیک قادر به یافتن 4 جفت گجت دیگر و برقراری ارتباط همزمان با آنها می‌باشند. به علاوه اینکه تداخلی هم در ارتباط بین این 4 جفت دیوایس پیش نخواهد آمد، به این دلیل که هر جفت دیوایس از یک کانال با 79 فرکانس استفاده می‌نمایند. اگر دو دیوایس مایل به ارتباط با یکدیگر باشند یک کانال آزاد به صورت تصادفی انتخاب می‌نمایند و اگر کانال انتخاب شده توسط جفت دیوایس دیگری اشغال باشد به صورت تصادفی امواج خود را از طریق کانال دیگری می‌فرستند یا می‌گیرند. این تکنیک به عنوان ارتعاش بسامدی کسترده طیف (یا همان سیستم‌های ماهواره‌های مخابراتی) معروف می‌باشد. برای به حداقل رساندن تداخلات مخابراتی از دستگاه‌های دیگر و همچنین بالا بردن ضریب امنیت هر جفت دیوایس مجهز به سیستم بلوتوث که در ارتباط با یکدیگر می‌باشد بطور مدام فرکانس‌های مورد استفاده خود را هزار بار در ثانیه جا به جا می‌نمایند. در زمانی که دو یا چند دیوایس مجهز به سیستم بلوتوث اطلاعات خود را به اشتراک می‌گذارند در حقیقت یک شبکه موقت کامپیوتری را تشکیل می‌دهند که به Piconet معروف می‌باشد، دیوایس‌های دیگر هم هر زمان که مایل باشند می‌توانند از پیکونت خارج یا به آن بپیوندند. یک دیوایس به عنوان دیوایس مستر در این شبکه کوچک تمامی شبکه پیکونت را کنترل می‌نماید و دیوایس‌های دیگر یا به عبارتی دیوایس‌های تابع از دستورات دیوایس مستر (دستور دهنده) تابعیت می‌نمایند، دو یا چند پیکونت هم می‌توانند به یکدیگر متصل شده و اطلاعات خود را به اشتراک بگذارند که در این صورت به شبکه بزرگ‌تری که به آن Scatternet گفته می‌شود تبدیل خواهد شد. منتظر بخش بعدی مقاله باشید…
گرداوری شده توسط سایت پی سی 20